Daar stond ik, op een dinsdagochtend, nog vóór ik had ontbeten zelfs, in de bouwmarkt met een kapot onderdeel uit de stortbak van mijn wc in een plastic zakje.

‘Goedemorgen. Ik zoek dit. Maar dan zonder afgebroken stukjes plastic.’ Het antwoord van de vrouw met het zure hoofd was: ‘Dat hebben wij niet. Dan moet u een heel nieuw binnensysteem kopen.’ Ook goed, zei ik, en ze verwees me door naar het pad waar ik moest zijn.

Omdat ik bij het zien van het pad al duizelig werd, ging ik op zoek naar een meneer in een blauw T-shirt die daar werkte. Zo, ik moest even goed zoeken! Natuurlijk stoorde ik de meneer enorm, want hij was heel druk bezig met iets, en dat liet hij ook merken door me niet aan te kijken toen hij zei, ‘Zegt u het maar.’

Een half uur later, na een doos opengetrokken te hebben en allemaal moeilijke vragen op me te hebben afgevuurd, bleek dat ze me niet konden helpen. ‘Nou, een hooghangend reservoir is bijna niet meer te vinden!’ Jawel hoor, bij mij thuis. Ik wil gewoon dit ronde ding mét plastic pootjes eraan zodat ik het er ‘zzzzzttt’, in kan draaien. ‘Ja, maar dat “zzzzzttt”, dat gaat ‘m niet worden!’ zei de meneer. En stuurde me door naar een bedrijf aan de overkant. ‘Het heet een flotteur,’ zei hij nog wel even snel.

Ik heb een term geleerd

Aan de overkant vroeg ik naar een flotteur voor een hooghangend reservoir. ‘Van welk merk?’ vroeg de jongen achter de balie. Uhhh, daar had ik nou even net niet naar gekeken, met mijn duffe hoofd. Dom voelde ik me. Ik was al blij dat ik het onderdeel had meegenomen. Dit moet je toch gewoon herkennen zonder merknaam? Nee dus. Zonder merknaam kon hij me niet helpen.

Maar ik werd nogmaals doorgestuurd naar een ander bedrijf, verderop. Daar moest ik het vragen. Als zij het hadden, dan kon ik terugkomen naar dit bedrijf en zouden zij het voor me bestellen. Waarom ik het niet gewoon ter plekke kon kopen snapte ik niet. Maar dat had vast iets met pasjes en zo te maken.

Aan de balie van het derde bedrijf in de marmeren ontvangsthal vol badkuipen en douchekabines, zei de dame dat ik rechtsom het bedrijf moest rijden naar de Express en het daar nog eens moest vragen. Het was inmiddels half 11 en ik had honger. Daar word ik altijd nog een beetje extra chagrijnig van.

Zuchten en steunen om zo’n domme klant

Na 10 meter gereden te hebben parkeerde ik voor de Express, waar ik door weer zo’n gezellige man te woord werd gestaan die ook weer allemaal moeilijke vragen had waar ik geen antwoord op wist. Hij zuchtte en steunde flink om mijn onwetendheid. ‘Zag het er zo uit?’ vroeg hij op een gegeven moment terwijl hij me een doos met een stortbak erop liet zien.

‘Ja!’ riep ik blij. ‘Dat is een hoge stortbak!’ Waarna hij enorm hard moest lachen, want dit was een hele specifieke stortbak! Nadat ik hem beloofde thuis het merk op te zoeken en hem smeekte om mijn blote knietjes of ik hem dan alsjeblieft mocht bellen om te kijken of hij een nieuw binnenwerkje kon bestellen, kreeg ik een afgescheurd stukje papier mee met zijn nummer erop gekrabbeld.

Toen ik hem trots belde met de merknaam zei hij dat hij straks voor me zou kijken, want hij had nou een klant aan de balie. Oké, meneer. Is goed, meneer. Hij belde me terug. Hij had goed nieuws en slecht nieuws. Hij kon het bestellen, maar het zou 3 weken duren. Wilde ik vast niet, hè? Nee, meneer. Bedankt, meneer.

Aangezien ik die ochtend zo’n zes keer had gehoord dat ik waarschijnlijk een hele nieuwe stortbak moest, heb ik Bart maar gebeld, mijn geweldige klusjesman. Die nam de telefoon op terwijl hij aan het klussen was. Ja hoor, natuurlijk kon hij me helpen. Wanneer kwam het mij uit dat hij langskwam?

Whatsapp maar ff wat foto’s. Binnen no time had ik bericht dat hij een nieuwe hoge stortbak had besteld en dat hij op vrijdag langs zou komen, want dan hoefde ik geen afspraken te verzetten. Met instructies hoe ik tot die tijd kon doortrekken. Geweldige man is het toch.

Onprettig gevoel

Je begrijpt hoe ik me voelde in al die bouwmarkten met al die chagrijnige mannetjes. Ik voelde me heel dom. Dat gevoel wil ik nooit en te nimmer aan mijn klanten geven. Ik denk dat sommige mensen bepaalde termen gebruiken omdat ze zich er a) beter door voelen dan een ander, want ja, je moet toch wat om de dag door te komen, en b) omdat ze er zelf de hele dag mee bezig zijn.

Maar totdat ik in mijn overalletje met een sjekkie achter mijn oor en verf in mijn haar binnen kom struinen (vooroordelen, ik weet het), kun je ervan uitgaan dat ik nog nooit een toiletpot heb geïnstalleerd en dus ook niet weet hoe alle onderdelen heten en waar ik op had moeten letten. Doe een beetje vriendelijk! Leg het nog eens uit, met geduld en lach me niet uit. Dat is alles wat ik vraag. Mijn klanten waarschijnlijk ook. En die van jou.

Wij doen altijd ons best om het kennisniveau van onze klanten te bespreken en daarop in te spelen. Als we een term gebruiken of een vraag stellen die ze niet begrijpen leggen we het geduldig uit. En dat heeft echt niks met het intelligentieniveau van onze klanten te maken, hoor! Ook al denken ze wel eens van wel. Maar het is maar waar je de hele dag mee bezig bent. Als je zelf een website kon maken, of goed kon vertalen, of mooi kon ontwerpen, dan had je ons niet nodig. Wij kunnen waarschijnlijk weer niet wat jij kan. Dus.

Heb jij ook zo’n rothekel aan vakjargon of vind je dat wij het te veel gebruiken, laat het ons weten! En wil je weten of jouw teksten te begrijpen zijn voor een leek, dan mag je het ons ook vragen: info@sureconnection.nl